Udzielenie prawidłowej odpowiedzi na pytania zadane przez Czytelnika nastręcza wiele trudności. Na spółce z o.o. jako dłużniku oraz na każdym, kto ma prawo ją reprezentować (sam lub łącznie z innymi osobami), ciąży obowiązek zgłoszenia w sądzie wniosku o ogłoszenie upadłości nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości (art. 21 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, Dz. U. z 2012 r. poz. 1112 ze zm., dalej jako ustawa).

Upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 ustawy). Innymi słowy, uwzględnia się zobowiązania pieniężne, które są wymagalne. Taką cechę mają zobowiązania, co do których wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. W przypadku zobowiązań o charakterze terminowym przyjmuje się, że wierzytelność jest wymagalna, jeśli nadszedł termin świadczenia. Do spółki z o.o. ma zastosowanie także druga przesłanka niewypłacalności. Zgodnie z nią spółkę z o.o. uważa się za niewypłacalną także wtedy, gdy jej zobowiązania przekroczą wartość jej majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje (art. 11 ust. 2 ustawy). Zaistnienie chociażby jednej z tych przesłanek powoduje powstanie obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Co do rozumienia przesłanek niewypłacalności szerzej pisaliśmy w Przewodniku GP nr 40 z br. na str. 12.

Odnośnie samego pojęcia "majątek" w świetle regulacji art. 11 ust. 2 ustawy wskazać należy, że nie ma ono definicji ustawowej. Powoduje to, że przyjęta interpretacja może budzić kontrowersje czy też być kwestionowana w razie sporu sądowego.

Według tzw. testu bilansowego, jeżeli kapitał własny spółki wykazany w bilansie ma wartość ujemną oznacza to, że spółka nie ma możliwości zaspokojenia wszystkich swoich długów. Tym samym jest niewypłacalna. Z kolei w komentarzach do Prawa upadłościowego i naprawczego podkreślane jest, że badając stosunek wartości majątku dłużnika do stanu jego zobowiązań nie należy brać pod uwagę wartości księgowej majątku. Dotknięta jest ona w myśl obowiązującego prawa, zwłaszcza podatkowego, znacznym oderwaniem od rzeczywistej wartości ekonomicznej. Z uwagi na zasady amortyzowania majątku trwałego wskazywane jest, że do wartości majątku dłużnika w tym wypadku doliczyć trzeba także majątek pozabilansowy, czyli zamortyzowany w całości, ale posiadający nadal wartość rynkową.

Nie masz uprawnień do komentowania artykułów.