2. Rzecznik Praw Pracowniczych stoi w szczególności na straży wolności zrzeszania się w związkach zawodowych, prawa dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach, wolności wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy, prawa do minimalnego wynagrodzenia za pracę, prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, prawa do wypoczynku, prawa do zabezpieczenia społecznego, a także wolności od dyskryminacji oraz równości kobiet i mężczyzn — w zakresie, w jakim przysługują one osobom wykonującym pracę zależną oraz są związane z jej wykonywaniem.

Art. 2. 1. Rzecznikiem Praw Pracowniczych może zostać osoba, która:

1. jest obywatelem polskim;

2. ukończyła 30 lat;

3. ukończyła wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskała tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznawane w Rzeczypospolitej Polskiej;

4. wyróżnia się wiedzą dotyczącą praw osób wykonujących pracę zależną i ich ochrony;

5. nie została skazana za  lub przestępstwo skarbowe;

6. daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków Rzecznika Praw Pracowniczych.

2. Rzecznik Praw Pracowniczych może zostać odwołany przez Sejm większością 3/5 głosów na wniosek Marszałka Sejmu w przypadku, gdy:

1. zrzekł się wykonywania obowiązków;

2. stał się trwale niezdolny do pełnienia obowiązków na skutek choroby, ułomności lub upadku sił stwierdzonych orzeczeniem lekarskim;

3. został prawomocnie skazany za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;

4. w chwili wyboru nie spełniał wymogów określonych w ust. 3 pkt 1—5.

Art. 3. 1. Rzecznik Praw Pracowniczych

1. powołuje i odwołuje zastępcę Rzecznika Praw Pracowniczych;

2. nadaje Biuru Rzecznika Praw Pracowniczych statut oraz regulamin organizacyjny;

3. współdziała z innymi organami władzy publicznej, w tym w szczególności — ministrem właściwym do spraw pracy, właściwymi organami Państwowej Inspekcji Pracy, Rzecznikiem Praw Obywatelskich, Rzecznikiem Praw Dziecka, Rzecznikiem Małych i Średnich Przedsiębiorców, a także — z organizacjami społecznymi.

2. Rzecznika Praw Pracowniczych powołuje na czteroletnią, nieodnawialną kadencję Sejm bezwzględną większością głosów spośród kandydatów wyłonionych w drodze otwartego i jawnego naboru.

Art, 4. 1. Rzecznik Praw Pracowniczych i jego zastępca nie może być bez uprzedniej zgody Sejmu pociągnięty do odpowiedzialności karnej ani pozbawiony wolności.

2. Rzecznik Praw Pracowniczych j jego zastępca nie może być zatrzymany lub aresztowany, z wyjątkiem ujęcia go na gorącym uczynku przestępstwa i jeżeli jego zatrzymanie jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku postępowania.

3. O zatrzymaniu niezwłocznie powiadamia się Marszałka Sejmu, który może nakazać natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.

4. W sprawach, o których mowa w ust. 1—3, stosuje się odpowiednio art. 7b— 7h ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz. U. z 2020 r  poz. 627, z 2021 r. poz. 696, z 2023 r. poz. 641).

Art. 5. Do zadań Rzecznika Praw Pracowniczych należy w szczególności:

1. opiniowanie projektów aktów normatywnych dotyczących wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną oraz mających wpływ na warunki jej wykonywania;

2. współpraca ze związkami zawodowymi, organizacjami pracodawców, organizacjami społeczno-zawodowymi rolników oraz organizacjami społecznymi, do których celów statutowych należy ochrona wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną;

3. inicjowanie, organizowanie i prowadzenie działalności edukacyjnej, promocyjnej i informacyjnej dotyczącej wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną i ich ochrony w Rzeczypospolitej Polskiej;

4. prowadzenie poradnictwa w zakresie wolności i praw osób wykonujących pracę zależną;

5. podejmowanie innych działań, o ile służą one ochronie wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną.

Art. 6. W zakresie ochrony wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną Rzecznik Praw Pracowniczych może:

1. ogłaszać wystąpienia publiczne, publikowane w środkach masowego przekazu;

2. występować do właściwych organów z wnioskami o podjęcie inicjatywy ustawodawczej bądź o wydanie lub zmianę innych aktów normatywnych;

3. skierować wystąpienie do ministra właściwego do spraw pracy;

4. skierować "stąpienie do właściwego organu Państwowej Inspekcji Pracy;

5. skierować wystąpienie do właściwego organu, organizacji lub instytucji, w tym — do Sejmu i Senatu oraz właściwych komisji sejmowych i senackich;

6. skierować wystąpienie podmiotu zatrudniającego osoby fizyczne do wykonywania pracy zależnej, bez względu na podstawę ich zatrudnienia;

7. żądać wszczęcia przez uprawnionego oskarżyciela postępowania przygotowawczego w sprawie o przestępstwo ścigane z urzędu;

8. wystąpić z wnioskiem o ukaranie w sprawie o wykroczenie ścigane z urzędu, na zasadach i trybie określonych w przepisach o postępowaniu w sprawach o wykroczenia;

9. żądać wszczęcia postępowania administracyjnego;

10. wnieść skargę do sądu administracyjnego;

11. żądać wszczęcia postępowania w sprawie cywilnej;

12. wziąć udział w toczącym się postępowaniu cywilnym, karnym, w sprawach o wykroczenia, administracyjnym oraz przed sądami administracyjnym na prawach przysługujących prokuratorowi, w tym wnosić w tych postępowaniach wszystkie środki prawne przysługujące od orzeczeń nieprawomocnych lub nieostatecznych oraz od orzeczeń prawomocnych lub ostatecznych;

13. występować do Sądu Najwyższego z wnioskiem, o którym mowa w art. 83  1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2021 r. poz.

1904, z 2022 r. poz. 480, 1259, 2280, 2600, z 2023 r. poz. 181);

14. wnosić skargę nadzwyczajną, na podstawie art. 89 g 2 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym;

15. występować do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskami o podjęcie uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych;

16. przystępować do sporów zbiorowych, o których mowa w ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 123), na wniosek podmiotu reprezentującego interesy pracownicze i po jego stronie.

2. Wykonując zadanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 16, Rzecznik Praw Pracowniczych może wykonywać wszelkie czynności w sporze zbiorowym przewidziane przepisami prawa dla podmiotu reprezentującego interesy pracownicze w zakresie udzielonego przez ten podmiot w danym sporze upoważnienia.

3. W celu wykonywania zadań Rzecznik Praw Pracowniczych może zawierać umowy na przeprowadzenie badań lub sporządzenie eksperwz i opinii.

Art. 7. 1. Rzecznik Praw Pracowniczych corocznie przedstawia Sejmowi, Senatowi, Radzie Ministrów, ministrowi właściwemu do spraw pracy oraz Głównemu

Inspektorowi Pracy raport o stanie przestrzegania praw pracowniczych w Rzeczypospolitej Polskiej oraz wnioski i rekomendacje co do jego poprawy. Rzecznik Praw Pracowniczych przedstawia raport na posiedzeniu Sejmu, na posiedzeniu Senatu oraz na posiedzeniach właściwych komisji sejmowych i senackich.

2. Rzecznik Praw Pracowniczych corocznie przedstawia Sejmowi i Senatowi sprawozdanie ze swojej działalności w roku ubiegłym.

Art. 8. 1. Podjęcie czynności przez Rzecznika Praw Pracowniczych następuje z urzędu lub na wniosek.

2. Z wnioskiem mogą zwracać się do Rzecznika osoba wykonująca pracę zależną, związek zawodowy lub inna organizacja społeczna działająca na rzecz osób wykonujących pracę zależną

3. Rzecznik Praw Pracowniczych, po zapoznaniu się ze skierowanym do niego wnioskiem, może:

1. podjąć czynności;

2. wskazać wnioskodawcy przysługujące mu prawa i środki działania;

3. przekazać sprawę według właściwości;

4. odmówić podjęcia czynności, o czym, uzasadniając swoje stanowisko, zawiadamia wnioskodawcę.

Art. 9. 1. Rzecznik może zwracać się do właściwych organów, organizacji lub instytucji publicznych z ocenami i wnioskami o podjęcie działań zmierzających do zapewnienia skutecznej ochrony wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną.

2. Organy, organizacje i instytucje publiczne, o których mowa w ust. 1, są zobowiązane do rozpatrzenia spraw skierowanych przez Rzecznika Praw Pracowniczych.

3. Organy, organizacje lub instytucje publiczne, o których mowa w ust. 1, do których Rzecznik Praw Pracowniczych zwrócił się o podjęcie działań, o których mowa w ust. 1, są obowiązane niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni, poinformować Rzecznika o podjętych działaniach lub zajętym stanowisku.

4. W przypadku gdy organy, organizacje lub instytucje publiczne, o których mowa w ust. 1, nie poinformują Rzecznika Praw Pracowniczych o podjętych działaniach lub zajętym stanowisku albo gdy Rzecznik nie podziela ich stanowiska, może zwrócić się do właściwej jednostki nadrzędnej o podjęcie odpowiednich działań.

Art. 10. 1. Rzecznik Praw Pracowniczych wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Rzecznika Praw Pracowniczych.

2. Biurem kieruje Rzecznik Praw Pracowniczych.

3. Biuro jest państwową jednostką budżetową.

4. Do pracowników Biura stosuje się odpowiednio przepisy o pracownikach urzędów państwowych.

Art. 11. Rzecznik Praw Pracowniczych oraz upoważnieni przez niego pracownicy Biura Rzecznika Praw Pracowniczych mogą przebuarzać wszelkie informacje, w tym dane osobowe, niezbędne do realizacji ustawowych zadań i kompetencji Rzecznika Praw Pracowniczych.

Art. 12. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1634, 1725, 1747, 1768, 1964, 2414, z 2023 r. poz. 412, 497, 658, 803) w art. 139 ust. 2 po wyrazach „Rzecznika Praw Dziecka,” dodaje się wyrazy „Rzecznika Praw Pracowniczych,”.

Art. 13. W ustawie z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2022 r. poz. 1215, 1459, z 2023 r. poz. 181) w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

1. w pkt. 2 po wyrazach „Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców,” dodaje się wyrazy „Rzecznika Praw Pracowniczych,”;

2. w pkt. 4 po wyrazach „zastępcy Rzecznika Małych i Średnich

Przedsiębiorców,” dodaje się wyrazy „zastępcy Rzecznika Praw Pracowniczych,”

Art. 14. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Uzasadnienie

1. Cel i potrzeba wydania ustawy oraz rzeczywisty stan w dziedzinie, która ma być unormowana

W państwach demokratycznych utrwaloną praktyką jest powoływanie Ew. instytucji rzeczniczych. Są to organy władz publicznych, którym można przypisać trzy zasadnicze cechy. Po pierwsze, są one częścią aparatu władz publicznych, powołują je właściwe organy władzy ustawodawczej lub wykonawczej, ale są one wyposażone w daleko idącą niezależność, którą gwarantuje w szczególności ich kadencyjność oraz wyłączenie spod hierarchicznego podporządkowania wobec innych organów władz publicznych. Po drugie, instytucje te co do zasady nie posiadają kompetencji władczych do rozstrzygania żadnych spraw publicznych lub indywidualnych, w tym w szczególności nie posiadają one kompetencji prawodawczych oraz możliwości władczego, jednostronnego rozstrzygania o uprawnieniach i obowiązkach jednostki (wydawania decyzji administracyjnych, orzeczeń, rozstrzygania sporów). Po trzecie, wykonują one zadania koncentrujące się na zapewnieniu jednostce, której chronione przez przepisy prawa uprawnienia i interesy są zagrożone lub naruszone, odpowiedniej pomocy, w tym w szczególności pomocy prawnej, oraz podejmowaniu działań zmierzających do wyeliminowania z przepisów prawa, praktyki sądowej lub administracyjnej rozwiązań, które takie uprawnienia i interesy naruszają lub im zagrażają.

Powoływanie instytucji rzeczniczych stanowi wyraz przekonania, że istnieją takie grupy obywateli, które potrzebują ze strony aparatu władz publicznych szczególnego wsparcia, ponieważ istniejące mechanizmy dochodzenia ich uprawnień i interesów, w tym na drodze sądowej lub administracyjnej, mogą okazywać się niewystarczające, w szczególności jeśli mieliby oni korzystać z nich samodzielnie. Mowa tu o grupach obywateli pozostających w nierównorzędnych relacjach z innymi podmiotami, które mają wobec jednostki różnego rodzaju przewagi: prawne (jak w relacjach między obywatelami a organami władzy publicznej), ekonomiczne (jak w relacjach między instytucjami finansowymi a ich klientami lub pracownikami a pracodawcami) czy informacyjne (jak w relacjach między pacjentami a podmiotami leczniczymi). Działalność insWtucji rzeczniczych służy więc ograniczeniu skutków tych przewag i wzmocnieniu pozycji jednostki w relacjach z silniejszymi podmiotami. Pierwotnie powoływano organy, które służyły obywatelowi pomocą w stosunkach z organami władzy publicznej. Taką rolę w Polsce pełni Rzecznik Praw Obywatelskich, który stoi na straży wolności i praw człowieka i obywatela zagwarantowanych przez Konstytucję. Jego działalność odnosi się więc przede wszystkim do relacji wertykalnych — między jednostką a dysponującymi władztwem i przymusem państwowym organami władzy publicznej. Obecnie jednak — zarówno w Polsce, jak w innych krajach — powołuje się instytucje rzecznicze, które zajmują się także wsparciem obywateli w stosunkach z innymi podmiotami spoza aparatu władz publicznych. Mowa tu choćby o Rzeczniku Finansowym czy Rzeczniku Praw Pacjenta.

W ocenie projektodawców w obecnym stanie prawnym brakuje instytucji rzeczniczej, która zajmowałaby się ochroną praw osób wykonujących pracę zależną: zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, stosunków administracyjnoprawnych, a także — stosunków cywilnoprawnych. Osoby te — ze względu na przewagę ekonomiczną podmiotów, które je zatrudniają — znajdują się wobec nich w silnie nierównorzędnej relacji, a — jak dowodzi powszechnie znany stan przestrzegania praw tych osób — mechanizmy indywidualnego dochodzenia ich praw i interesów oraz nadzór nad warunkami pracy sprawowany przez właściwe organy administracji publicznej (organy PaćANowej Inspekcji Pracy) nie gwarantują im wystarczającej ochrony. Z tych powodów — w ocenie projektodawców — istnieje potrzeba powołania nowej inswtucji rzeczniczej — Rzecznika Praw Pracowniczych.

2. Różnice między dotychczasowym a projektowanym stanem prawnym

Projekt przewiduje utworzenie Rzecznika Praw Pracowniczych. Rzecznik Praw Pracowniczych będzie niezależnym organem władz publicznych podporządkowanym Sejmowi. Będzie on miał charakter organu ochrony prawa. Jego rola będzie zbliżona do innych wyspecjalizowanych organów o charakterze rzeczniczym, które obecne są w polskim porządku prawnym: Rzecznika Praw Dziecka, Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców, Rzecznika Finansowego czy Rzecznika Praw Pacjenta. Rzecznik Praw Pracowniczych jest typową instytucją rzeczniczą. Inaczej niż ma to miejsce w przypadku Państwowej Inspekcji Pracy, Rzecznikowi nie przysługują żadne władcze kompetencje, w tym w szczególności kompetencja do rozstrzygania spraw administracyjnych w drodze decyzji. W założeniu Rzecznik Praw Pracowniczych nie będzie bowiem organem inspekcyjnym, który sprawuje nadzór nad przestrzeganiem prawa pracy, w tym w szczególności — prowadzi jego kontrolę i za pomocą środków władczych oddziałuje na warunki wykonywania pracy, ale wyspecjalizowanym organem władzy publicznej, którego działalność ma sprowadzać się do oddziaływania na proces stanowienia i stosowania prawa tak, aby zapewnić możliwie pełną realizację konstytucyjnych wolności i praw osób wykonujących pracę zależną, a także — reprezentować interesy tej grupy. Ma to szczególne znaczenie, biorąc pod uwagę potrzeby osób wykonujących pracę zależną na podstawie stosunków cywilnoprawnych i administracyjnoprawnych, których wolności i prawa w zatrudnienia nie są chronione przez żaden wyspecjalizowany organ władzy publicznej, w tym —  Inspekcję Pracy.

Do zadań Rzecznika Praw Pracowniczych będzie należała ochrona wolności, praw i interesów osób wykonujących pracę zależną, bez względu na podstawę ich zatrudnienia, w tym w szczególności — zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, stosunków administracyjnoprawnych oraz stosunków cywilnoprawnych. Rzecznik Praw Pracowniczych będzie w szczególności stał na straży przysługujących osobom wykonującym pracy zależną konstytucyjnych wolności i praw. Mowa tu m.in. o wolności zrzeszania się w związkach zawodowych, prawie dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach, wolności wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy, prawie do minimalnego wynagrodzenia za pracę, prawie do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, prawie do wypoczynku, prawie do zabezpieczenia społecznego, a także wolności od dyskryminacji oraz równości kobiet i mężczyzn w zatrudnieniu. Projektodawcy wychodzą bowiem z założenia, że wymienione konstytucyjne wolności i prawa odnoszą się do wszystkich osób wykonujących pracę zależną, a nie jedynie osób zatrudnionych w stosunku pracy.

Tymczasem dotychczasowy system ich ochrony gwarantował je w istocie wyłącznie w odniesieniu do osób zatrudnionych w stosunku pracy.

Projekt zakłada, że Rzecznik Praw Pracowniczych będzie należał do administracji państwowej niebędącej administracją rządową ani administracją samorządową. Jego pozycję ustrojową wyznaczy cecha niezależności: od wpływów politycznych oraz personalnych. Niezależność od wpływów politycznych gwarantuje wyłączenie Rzecznika z podporządkowania Radzie Ministrów, Prezesowi Rady Ministrów, ministrom kierującym działami administracji rządowej oraz centralnym organom administracji rządowej; wyłanianie Rzecznika przez Sejm bezwzględną większością głosów po przeprowadzeniu otwartego i jawnego naboru; przypisanie Rzecznikowi własnej części budżetowej, której będzie dysponentem; zapewnienie trwałości obsady personalnej tego stanowiska (kadencyjność, odwołanie większością 3/5 głosów w ściśle określonych w ustawie przypadkach) oraz zakaz powtórnego wyboru na stanowisko. Możliwości oddziaływania przez klasę polityczną na bieżącą działalność Rzecznika będą więc bardzo ograniczone. W świetle projektu wpływ polityków na Rzecznika sprowadzać się będzie wyłącznie do przeprowadzenia naboru kandydatów, wyboru Rzecznika, opiniowania powołania i odwołania jego zastępcy oraz rozpatrywania składanych przez niego raportów i sprawozdań. Z kolei niezależność Rzecznika od wpływów personalnych gwarantuje immunitet i przywilej nietykalności osobistej przysługujące Rzecznikowi i jego zastępcy. Rozwiązanie to zapewnia potrzebny obiektywizm w wykonywaniu zadań Rzecznika. Gwarancją niezależności Rzecznika jest również przypisanie mu własnej części budżetowej oraz włączenie Rzecznika i jego zastępcy do grupy osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe. Projektowana ustawa przewiduje również gwarancje profesjonalnego wykonywania zadań przez Rzecznika. Projekt zakłada, że Rzecznik musi posiadać wyższe wykształcenie prawnicze i wyróżniać się wiedzą dotyczącą wolności i praw osób wykonujących pracę zależną oraz ich ochrony.

W świetle projektu Rzecznik Praw Pracowniczych będzie dysponował szerokim wachlarzem środków zarówno o charakterze indywidualnym, zmierzającym do ochrony wolności, praw i interesów określonej osoby wykonującej pracę zależną, jak i generalnym, których celem jest szersze oddziaływanie na sytuację prawną wszystkich osób wykonujących pracę zależną lub ich poszczególnych grup. Można tu wskazać kilka rodzajów tych środków: 1) inicjowanie postępowań administracyjnych i sądowych, w tym postępowań zmierzających do podjęcia uchwał abstrakcyjnych przez Sąd Najwyższy i Naczelny Sąd Administracyjny, oraz udział w tych postępowaniach; 2) kierowanie wystąpień do organów władzy publicznej i podmiotów zatrudniających osoby wykonujące pracę zależną; 3) udział w procesie legislacyjnym; 4) współpraca z innymi podmiotami, w tym z organizacjami społecznymi. Działania te Rzecznik będzie mógł zarówno podejmować z urzędu, jak i na wniosek zainteresowanej osoby wykonującej pracę zależną, związku zawodowego lub innej organizacji społecznej działającej na rzecz osób wykonujących pracę zależną. Kompetencje Rzecznika Praw Pracowniczych zostały zabezpieczone obowiązkiem współdziałania z tym organem, który będzie spoczywał na organach, organizacjach i instytucjach publicznych.

3. Przewidywane skutki społeczne, gospodarcze, finansowe i prawne

Wejście w życie projektowanej ustawy doprowadzi do wzrostu zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Wzmocniona zostanie bowiem ochrona praw osób wykonujących pracę zależną: zarówno pracowników, jak i osób wykonujących pracę w stosunkach administracyjnoprawnych oraz stosunkach cywilnoprawnych. Tym samym po stronie tych osób powstanie przekonanie, że państwo podejmuje rzeczywiste, intensywne działania na rzecz ochrony ich praw i interesów, a ich szeroko rozumiana sytuacja prawna, społeczna i ekonomiczna będzie bardziej korzystna niż obecnie. Nie bez znaczenia jest również instytucjonalne docenienie osób wykonujących pracę zależną, które mogą odczuwać, że ich uprawnienia i interesy są w mniejszym stopniu przedmiotem troski władz publicznych, biorąc pod uwagę istnienie Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców.

Rozwiązania przewidziane projektowaną ustawą nie wpłyną na siły podaży i popytu na żadnym rynku ani prawne warunki podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Wejście w życie projektowanej ustawy spowoduje wzrost wydatków ze środków publicznych związanych z działalnością nowego organu władzy publicznej, jaki stanowi Rzecznik Praw Pracowniczych oraz nowej jednostki organizacyjnej, która będzie go obsługiwać, tj. Biura Rzecznika Praw Pracowniczych. Można szacować, że roczne koszty jej działalności nie powinny przekraczać środków finansowych przeznaczanych na działalność Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców, tj. ok. 10 milionów złotych. Rozwiązania przewidziane w projektowanej ustawie wymagają dokonania zmiany w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2009 r. w sprawie klasyfikacji części budżetowych oraz określenia ich dysponentów (Dz.U. z

2021 r. poz. 907, z poźn. zm.). W g 1 tego rozporządzenia brakuje Rzecznika Praw Pracowniczych. Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych budżet państwa składa się z części odpowiadających organom władzy publicznej, kontroli państwowej, sądom, trybunałom i innym organom wymienionym w art. 139 ust. 2. Tymczasem projektowana ustawa przewiduje wprowadzenie do katalogu zawartego w tym przepisie Rzecznika Praw Pracowniczych. Wymaga to dokonania zmiany w wykazie części budżetowych zawartym we wspomnianym rozporządzeniu.

4. Źródła finansowania

Wdrożenie rozwiązań przewidzianych przez projektowaną ustawę będzie sfinansowane z budżetu państwa, z części budżetowej, która zostanie wyodrębniona dla Rzecznika Praw Pracowniczych.

5. Założenia podstawowych aktów wykonawczych

Projekt ustawy nie przewiduje upoważnień do wydawania aktów wykonawczych.

6. Wpływ na działalność mikroprzedsiębiorców oraz małych i średnich przedsiębiorców

Rozwiązania przewidziane projektowaną ustawą nie wpłyną na siły podaży i popytu na żadnym rynku. Projekt nie przewiduje nowych obowiązków administracyjnych lub finansowych, które stanowiłyby obciążenie dla mikroprzedsiębiorców oraz małych i średnich przedsiębiorców.

7. Oświadczenie o zgodności projektu ustawy z prawem Unii Europejskiej albo oświadczenie, że przedmiot projektowanej regulacji nie jest objęty prawem Unii Europejskiej

Projektowana ustawa nie jest objęta prawem Unii Europejskiej. Przedmiot regulacji nie podlega procedurze notyfikacji w rozumieniu przepisów dotyczących notyfikacji norm i aktów prawnych. Projekt ustawy nie wymaga przedstawienia właściwym organom i insWtucjom Unii Europejskiej, w tym Europejskiemu Bankowi Centralnemu, w celu uzyskania opinii, dokonania powiadomienia, konsultacji lub uzgodnienia.

8. Konsultacje społeczne

Projekt nie był poddany konsultacjom społecznym, ale uwzględnia uwagi przekazane projektodawcy przez przedstawicieli zainteresowanych środowisk.

Nie masz uprawnień do komentowania artykułów.